Lactose, melksuiker, is een dubbele molecule (glucose+galactose), die moet gesplitst worden vooraleer de componenten kunnen opgenomen worden. Dit gebeurt door het enzym lactase. Alle baby’s beschikken over lactase, omdat ze moedermelk moeten kunnen verteren. Evolutionair gezien verliest de mens deze capaciteit na het zogen, bij de overgang naar vast voedsel (zonder melk). Vooral de Noordelijke volkeren zijn echter geselecteerd op ‘lactasepersistentie’, d.w.z. behouden de capaciteit om lactase te produceren. De reden: dit gaf een overlevingsvoordeel in de koude winters waar ander voedsel schaars was.

Maar niet iedereen blijft dus (voldoende) lactase produceren om de overvloed aan melkproducten in onze voeding aan te kunnen. De onverteerde lactose reist dan verder naar de dikke darm, waar bacteriën ze omzetten (fermenteren). Dit veroorzaakt veel ongemakken: opgeblazen gevoel, buikpijn, darmkrampen, winderigheid, diarree, misselijkheid,…
Je kan melk mijden, maar melkpoeder en lactose worden, net als gluten en pindanoten, overvloedig gebruikt in industriële voeding. En dit kan vervelende problemen geven…

Lactose-inotlerantie is overigens niet te verwarren met melkallergie. Deze laatste is een reactie op de caseïne-eiwitten en dus een echte allergie.